Geschiedenis Marburg
Aan het eind van de twaalfde eeuw werd Marburg ommuurd. Stadsrechten volgden in 1222. In 1248 scheidde Hessen zich af van Thüringen. Van 1448 tot 1500 was Marburg de hoofdstad van Hessen. De stad was ook na 1500 een belangrijke plaats voor de Hessensche landgraven.
De Hessensche landgraven werden begraven in de Elisabethkirche te Marburg
De Hongaarse prinses Elisabeth van Thüringen (1207-1231) was van groot belang voor Marburg. Zij was de stammoeder van het Hessische landgravenhuis. Deze landgravin trouwde op haar veertiende met Lodewijk IV. Na de dood van haar man in 1227 werd ze uit Wartburg (Thüringen) verdreven. Zij vestigde zich vervolgens in Marburg waar zij haar leven aan zieken en armen wijdde. Ze liet onder meer een ziekenhuis bouwen. Uitputting zou tot haar dood hebben geleid. Al in 1235 werd zij heilig verklaart door paus Gregorius IX. Marburg werd daaropvolgend een belangrijk bedevaartcentrum. De ridders van de Duitse Orde droegen zorg voor haar nalatenschap. Ze bouwden de Elisabethkirche boven haar graf, enkele mooie panden rondom de kerk en bekommerden zich over het bestaande hospitaal.
vijftiende-eeuwse houten beeld van Elisabeth uit de Elisabethkirche
Filips de Grootmoedige stichtte in 1527 de eerste protestantse universiteit van Duitsland in Marburg. Hij probeerde de protestanten te verenigen in het slot via het Marburger religiegesprek van 1529. Belangrijke kerkhervormers als Luther, Melanchthon en Zwingli kwamen daar bijeen. Het gesprek vormde de basis voor de Confessie van Augsburg.
In de zestiende eeuw kende Marburg een sterke groei. De zware beschadigingen van de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) maakten aan deze ontwikkeling een rigoureus einde. Pas in de negentiende eeuw leefde de stad weer op.
links vakwerkhuisjes, rechts een deel van de universiteit
 |
 |
 |
 |
 |
 |